တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရား

တာ၀န္ဆိုသည္မွာ မိမိအား အထက္မွေပးအပ္ေသာ တာ၀န္ကို ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ဆိုလိုၿပီး ၀တၱရားဆိုသည္မွာေတာ့ က်င့္၀တ္လိုပါပဲ။ ေစာင့္ထိန္းသိတတ္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၍ အေျခခံက်ၿပီး ပိုမို အေရးပါလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔မွာ တန္ဖိုးထားရမည့္အရာ၊ သစၥာေစာင့္သိရမည့္အရာ၊ တာ၀န္ယူရမည့္ အရာေတြက တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္ခုဆိုလွ်င္ အေၾကာင္း မဟုတ္လွပါ။ ကိုယ့္သတၱိ၊ ကိုယ့္စြမ္းအားအေလ်ာက္ လုပ္ၾက ကိုင္ၾကရံုသာ ရွိပါသည္။  ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ တစ္ခါတစ္ရံ၌ တန္ဖိုးေတြ၊ သစၥာေတြ ျပဌာန္းခ်က္ေတြက ေထြးေရာယွက္တင္ ရွိလာတတ္ပါသည္။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားေသာ ကိုယ့္တာ၀န္ဟု ယူဆေသာ အရာမ်ားႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ၿငိစြန္းေနတာမ်ဳိးလည္း ၾကံဳရတတ္ပါသည္။ အဲသည့္အခ်ိန္အခါမွာ ေရြးခ်ယ္ရ၊ ဆံုးျဖတ္ရ အလြန္ခက္လွသည့္ အေနအထားေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ေရြးခ်ယ္မႈမ်ား ျဖစ္လာတတ္ပါသည္။ သာဓက ေျပာရလွ်င္ အမ်ားသိၾကသည့္ အရာေလးကိုပဲ ေျပာျပရေပဦးေတာ့မည္။

          ျမန္မာရာဇ၀င္ထဲက သူရဲေကာင္း ငခင္ညိဳအေၾကာင္းေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္အခါက ျမန္မာ့သမိုင္း ဖတ္စာထဲတြင္ သင္ရေသာအခါ ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာ၏ ကၽြန္ယုံေတာ္ ငခင္ညိဳအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရ ပါသည္။ အဲသည့္အခ်ိန္တုန္းက ေခါင္းထဲတြင္ မရွင္းခဲ့တာကို ယခုခ်ိန္တိုင္ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါ ငခင္ညိဳ၏လုပ္ရပ္က ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အေတာ္မ်က္စိလည္ေစေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္ခဲ့ပါသည္။  ငခင္ညိဳသည္ ဘယ္သို႔ေသာသူဟူ၍ ကၽြန္မတို႔အား သင္ၾကား မွတ္သားခဲ့ရပါသလဲ။ သမိုင္းစာအုပ္ထဲ (မွန္နန္းရာဇ၀င္) ျပန္ၾကည့္သည့္အခါ ငခင္ညိဳကို “ေက်းဇူးသိတတ္ ေသာ သူရဲေကာင္း”ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္။ ၎ေဖာ္ျပခ်က္ကို အနည္းငယ္ခ်ဳပ္၍ ေျပာရလွ်င္….

          ပင္လယ္ၿမိဳ႕စား ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာက စစ္ကိုင္းမင္း အသင္ခယာေစာယြမ္းကို လုပ္ၾကံရန္အတြက္ သူ႔လူတစ္ဦးျဖစ္သူ ကၽြန္ယုံေတာ္ ငခင္ညိဳအား ေစလႊတ္လိုက္ေလသည္။ ငခင္ညိဳသည္ စစ္ကိုင္းတြင္ ပုန္းေအာင္းေခ်ာင္းေျမာင္းရင္း အခြင့္မသာသျဖင့္ သံုးရက္မွ် ၾကာျမင့္ခဲ့ေလသည္။ သံုးရက္လံုး အစာေရစာ ငတ္ျပတ္ခဲ့သည္။ အခြင့္သာ၍ နန္းတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သည့္အခါ စစ္ကိုင္းမင္း နတ္တင္ထားေသာ ပဲြေတာ္ ထမင္းအုပ္ကို အရင္ေတြ႕သည္။ သံုးရက္ၾကာမွ် အစာမစားရေသးသျဖင့္ ထမင္းကို အရင္၀ေအာင္ ယူစားၿပီးေနာက္ အိမ္ေဆာင္သို႔၀င္၍ ဘုရင့္အား ဓားႏွင့္ ခုတ္မည္ျပဳသည့္အခါ ခ်ီတုံခ်တံုျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ထမင္းကို ခုဘဲ စားခဲ့သည္။ ယခု သူ႔ကိုသတ္မည္ဆိုလွ်င္ ထမင္းရွင္ကို သတ္သည့္အမႈအတြက္ တမလြန္၌ အျပစ္ႀကီးစြာ ခံရေတာ့မည္ဟု ေတြးေတာထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ေလသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း သူ၏ သခင္ ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာ ေပးအပ္လိုက္သည့္ တာ၀န္ကလည္း ရွိေနသည္။ စစ္ကိုင္းမင္း၏ ေခါင္းရင္းတြင္ ဓားအိမ္ကို ခၽြတ္လိုက္စြပ္လိုက္ လုပ္ေနမိၿပီးေနာက္ စစ္ကိုင္းမင္းကို သတ္ႏုိင္သည့္ အေနအထားထိေရာက္ရွိေၾကာင္း အေထာက္အထားအျဖစ္ စစ္ကိုင္းမင္း၏ ပတၱျမားဓားကို ယူၿပီး ျပန္ခဲ့ေလသည္။

          ပင္လယ္သို႔ ျပန္ေရာက္၍ သူ၏ သခင္အား ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုတင္ေလွ်ာက္ၿပီးသကာလ ပတၱျမား ေက်ာက္စီဓားကို ဆက္သသည့္အခါ ငါးစီးရွင္က ထမင္းတစ္ပဲြစားရရံုျဖင့္ ဤမွ် ေက်းဇူးသိက အစဥ္ေကၽြးေမြး ေနေသာ ငါ၏ေက်းဇူးကား ဆိုဖြယ္ရာရွိမည္မဟုတ္ဟု ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ခ်ီးက်ဴးကာ ငခင္ညိဳအား ဆုလာဘ္ ေတာ္မ်ား ခ်ီးျမႇင့္သည္ဟု ဆိုထားပါသည္။ ယခုေလာက္ဆိုရင္ျဖင့္ ဇာတ္လမ္းကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေယာင္မိမည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ အဲသည္မွာ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရခဲ့သည္က ရွင္ဘုရင္ကေရာ သူ ခိုင္းလုိက္ သည့္ အလုပ္ကို ေမ့သြားသည္လား။ လုပ္ၾကံရန္ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ မထမ္းရြက္ပဲ ဓားတစ္လက္သာ ယူေဆာင္ၿပီး ျပန္လာသည့္ ငခင္ညိဳအား ၀တၱရားပ်က္ကြက္မႈျဖင့္ မသုတ္သင္ မစီရင္ဘူးလား။ က်န္သည့္ အမႈထမ္းေတြပါ သူ႔ပံုစံလိုက္ကာ ခုိင္းတာတျခား လုပ္တာတလဲြျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ရွင္ဘုရင္ ဘယ္လိုစခန္း သြားမည္လဲ . . . စဥ္းစားစရာမ်ားပင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက ေအးေအးေဆးေဆး ကိစၥၿပီးသြားခဲ့ေလ သည္။

          သည္ကေန႔ ကၽြန္မ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္သည့္အခါမွာေတာ့ . . .

          ငခင္ညိဳမွာ တန္ဖိုးထားရမည့္ အရာႏွစ္ခု သြားတိုက္ဆိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ ေနာက္ျပဌာန္း ခ်က္ႏွစ္ခု အၿပိဳင္ျဖစ္ေနတာ သြားေတြ႕ရေလသည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ တာ၀န္ႏွင့္ ေက်းဇူး ဒါမွမဟုတ္ တာ၀န္ႏွင့္ ျပဳလုပ္သင့္ ျပဳလုပ္ထိုက္သည့္ ၀တၱရားပင္ ျဖစ္သည္။ ေပးအပ္ေသာ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ႏွင့္ သူ႔တစ္ထူးရဲ႕ ေက်းဇူးကို သိျခင္းတည္းဟူေသာ အေျခခံကိိုယ္က်င့္သီလကို ေစာင့္ထိန္းဖို႔။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ခုလံုး လုပ္၍မရ တစ္ခုလုပ္လွ်င္ တစ္ခုပ်က္ရမည္။ အဲသည္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားရမွာ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္လန္႔မိတ့ဲ ငခင္ညိဳက ကိုယ္က်င့္သီလကိုသာ ေရြးၿပီး တာ၀န္အပိုင္းကို ေလွ်ာ့ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

          ဒီလို ငခင္ညိဳႏွင့္ ဆင္တူယိုးမွား အေနအထားမ်ဳိးေတြ ၾကံဳခဲ့ရသည့္ လူမ်ဳိးေတြ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေျမာက္အျမား ရွိပါလိမ့္မည္။ သူတို႔ေတြေကာ ဘာကို ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ေမးခ်င္တာေလးတစ္ခုကေတာ့ ယခုစာဖတ္သူေကာ တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရား ႏွစ္ခု တိုက္ဆိုင္လာခဲ့ရင္ျဖင့္ ဘယ္လို ပိုင္းျခား ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာမလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနမိပါေတာ့သည္။

မေနာျဖဴေလး

လုပ္ငန္းခြင္မွ လူငယ္မ်ားအတြက္ အခြင့္အလမ္း

လုပ္ငန္းခြင္မွ လူငယ္မ်ားအတြက္ အဆင့္ျမင့္အသက္ေမြးမႈ အတတ္ပညာသင္တန္းေက်ာင္း CVT Myanmar

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဓိက ကုန္ထုတ္စြမ္းအားစုျဖစ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္းရွိ လူငယ္မ်ား အရည္အေသြး တိုးတက္လာေစဖို႔ အလြန္လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေတြ႕လက္ေတြ႕ ႏွစ္ရပ္လံုး ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္သူ လူငယ္မ်ား အမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာေစဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ CVT Myanmar သင္တန္းအေၾကာင္း တင္ျပလိုပါသည္။ CVT ဆိုသည္မွာ Center for Vocational Training  ျဖစ္ပါသည္။ CVT Myanmar သည္ Non-profit organization ျဖစ္ပါသည္။

CVT သည္ လက္ရွိလုပ္ငန္းခြင္အတြင္း ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနသူ လူငယ္မ်ား မိမိကိုယ္တိုင္ စရိတ္က်ခံရန္ မလိုအပ္ဘဲ တက္ေရာက္ႏုိင္သည့္ လူငယ္တို႔ ေရြးခ်ယ္သည့္ သက္ဆုိင္ရာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း အေထာက္အကူျပဳသင္တန္းမ်ားကို ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးေနေသာ သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသင္တန္းေက်ာင္းသည္ အလုပ္ခြင္အတြင္း လက္ေတြ႕ေလ့လာမႈႏွင့္ CVT တြင္ စာေတြေလ့လာမႈ သီအိုရီပိုင္းမ်ားျဖင့္ ပါ၀င္ဖဲြ႕စည္းထားပါသည္။ အမွန္တကယ္ တက္ေရာက္သင့္သူမ်ားသည္ လက္ရွိအလုပ္ခြင္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္သူ အသက္ (၁၈ - ၂၂) ႏွစ္အၾကား  ျဖစ္ပါသည္။ သင္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ပါက Junior Profession အဆင့္သို႔ တက္လွမ္းႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။  လူငယ္မ်ားအတြက္ စာေတြ႕ႏွင့္ လက္ေတြ႕ကို ေပါင္းစပ္သင္ၾကားျခင္းျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း အရည္အခ်င္းျပည့္၀ေသာ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ထြက္ေပၚလာေစေရးကို ေရွးရႈအေကာင္အထည္ေဖာ္ထားေသာ သင္တန္း ျဖစ္ပါသည္။

အဆိုပါ သင္တန္းမ်ားကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေမလတြင္ အတန္းသစ္မ်ားကို စတင္ဖြင့္လွစ္ေနေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။ သင္တန္းအမ်ဳိးအစားမ်ားမွာ စီးပြားေရး ပညာအေထာက္အကူျပဳသင္တန္း၊ လွ်ပ္စစ္ကၽြမ္းက်င္မႈ ပညာသင္တန္း၊ ပရိေဘာဂ ျပဳလုပ္မႈ အတတ္ပညာသင္တန္း၊ ဟိုတယ္ႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈဆုိင္ရာ အတတ္ပညာသင္တန္းႏွင့္ သတၱဳပစၥည္း ထုတ္လုပ္မႈ အတတ္ပညာသင္တန္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ သင္တန္းတက္ေရာက္ႏွစ္ ၃ ႏွစ္ၾကာျမင့္မည္ျဖစ္ၿပီး ဒီပလိုမာ ေအာင္လက္မွတ္ကို ခ်ီးျမွင့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ သင္တန္းတက္ေရာက္ရမည့္အခ်ိန္မွာ တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ရက္ တက္ရမည္။ သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ တက္ေရာက္ရမည္ျဖစ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းခြင္ရွိ စီမံခန္႔ခဲြသူမ်ား၏ သေဘာတူညီမႈရွိၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ ရွိရပါမည္။ အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္ကို လုပ္ငန္းမ်ား လိုအပ္ခ်က္အရ ညွိႏႈိင္းၿပီး ၂၅ ႏွစ္အထိ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပါသည္။

သင္တန္းတက္ေရာက္လိုသူမ်ားသည္ တက္ေရာက္လိုသည့္ပညာရပ္အလိုက္ လက္ရွိလုပ္ငန္းခြင္တြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူ မ်ားသာ ေလွ်ာက္ထားရန္ ျဖစ္ၿပီး အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွ ၂၂ ႏွစ္အတြင္းရွိရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ပရိေဘာဂျပဳလုပ္မႈ အတတ္ပညာ သင္တန္းႏွင့္ သတၱဳပစၥည္းထုတ္လုပ္မႈ အတတ္ပညာသင္တန္း တက္လိုသူမ်ားသည္ ပညာအရည္အခ်င္း ၈ တန္း ေအာင္ျမင္ရမည္ျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရးပညာ အေထာက္အကူျပဳသင္တန္း၊ လွ်ပ္စစ္ကၽြမ္းက်င္မႈ ပညာသင္တန္းတို႔ႏွင့္ ဟိုတယ္ႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈဆိုင္ရာ အတတ္ပညာသင္တန္းတို႔အတြက္ ၁၀ တန္းအထိ ပညာသင္ၿပီးသူမ်ား ေလွ်ာက္ထားတက္ေရာက္ ႏိုင္ေၾကာင္း သိရပါသည္။ ၂၀၁၃ - ၁၄ ပညာသင္ႏွစ္တြင္ သင္တန္းသား သင္တန္းသူ ၅၀၀ ခန္႕ လက္ခံသင္ၾကားေနသည္ဟု သိရပါသည္။

          အသက္ေမြးမႈ ပညာ စာေတြ႕လက္ေတြ႕ သင္တန္းတက္ေရာက္ခ်င္သူမ်ားအတြက္ ၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာမ်ားကို ႏွစ္စဥ္ ဇန္န၀ါရီလႏွင့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြင္း ထုတ္ယူေလွ်ာက္ထားႏုိင္ပါသည္။ ေလွ်ာက္လႊာထုတ္ယူျခင္း၊ ေလွ်ာက္ထားျခင္း၊ သင္တန္းတက္ျခင္းအားလံုးတို႔သည္ သင္တန္းသားႏွင့္ လုပ္ငန္းမ်ားမွ မည္သည့္စရိတ္မွ်က်ခံရန္ မလိုအပ္ဘဲ အရည္အေသြး ေကာင္းမြန္ေသာ အသက္ေမြးပညာေရးသင္တန္းမ်ားကို CVT Myanmar တြင္ ရရွိမည္ ျဖစ္ပါသည္။

သင္တန္းတက္ေရာက္စဥ္အတြင္း လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္းေၾကးမ်ားမွအစ မည္သည့္ ေငြေၾကး တစ္စံုတစ္ရာမွ် ေကာက္ခံျခင္း မရွိဘဲ ဆြစ္ဇာလန္ႏုိင္ငံရွိ အလွဴရွင္မ်ား၏ အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ေနေသာ သင္တန္းေက်ာင္းလည္း ျဖစ္ၿပီး အသစ္ထပ္မံဖြင့္လွစ္မည့္ သင္တန္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သိေကာင္းစရာမ်ားကို လာမည့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၆) ရက္ေန႔တြင္ သင္တန္းေက်ာင္းတည္ရွိရာ အမွတ္ ၄၂၊ ကမ္းနားလမ္းရွိ ျမန္မာႏုိင္ငံ ၾကက္ေျခနီ႐ံုး အေဆာက္အဦ၏ သံုးလႊာတြင္ ရွင္းလင္းပဲြျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ၿပီး အေသးစိတ္သိရွိလိုပါက ဖုန္းနံပါတ္ ၀၁-၃၈၃၆၇၆ ႏွင့္ ၀၉-၇၃၁၆-၆၂၀၆ သို႔ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းႏုိင္ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။

ေရႊစာရံဘုရားသို႔တစ္ေခါက္

စာေပရဲ႕ အႏွစ္သာရ

ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္ပညာတတ္လူငယ္ေတြမ်ားလာတာန့ဲအမ်ွ တုိးတက္မႈတြ ရိွလာသလုိ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈေတြလည္း ရိွလာၾကတာကုိ ျမင္ေတြ႕ရလုိ႕ အခုလုိ အၾကံျပဳ တင္ျပေရးသားလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာေရးဆရာ/ဆရာမ အမ်ားစုဟာ အခ်စ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ အလြမ္းေတြပဲ အေရးမ်ားျပီး ေရာင္းတန္းဝင္ေရးကုိသာ အေလးထားလာၾကတာ အမ်ားအားျဖင့္ အေတြ႕မ်ားလာပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္တဲ့ကိစၥပါပဲ။ စာအုပ္ျဖစ္ေအာင္ မနည္းေရးတဲ့ စာေရးသားသူ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုလည္း ေလးလည္း ေလးစားပါတယ္။ ခ်စ္လည္း ခ်စ္ပါတယ္။  ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ အရမ္းအားက်ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စာေရးတာထက္ စာဖတ္တာကုိ ဝါသနာထုံတ့ဲ သူပါ။ စာကလည္း ေရးတတ္မွ ဖတ္သူစိတ္၀င္စားမွာပါ။  အထူးသျဖင့္ ဗဟုသုတရဖြယ္ေလးေတြကုိ ရွာေဖြ ဖတ္တ့ဲ အက်င့္ေၾကာင့္ပါ။ ယခုေခတ္ကာလမွာ လူငယ္ေတြအတြက္ အေပ်ာ္ဖတ္စာေပေတြသာ ေရာင္းပန္းလွေနျပီး ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္မ်ားကေတာ့ လမ္းေဘးက စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ ခ်ေရာင္းေနၾကတာကုိ ဝမ္းနည္ဖြယ္ေတြ႕ေနရလုိ႔ပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာ/ဆရာမ မ်ားအေနန့ဲ ေခတ္မီတုိးတက္တ့ဲ ဒီမုိကေရစီနုိင္ငံေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာေရးအတြက္ လူငယ္ေတြကုိ မီးေမာင္း ထုိးျပနုိင္မယ့္ ဗဟုသုတ ျဖစ္ဖြယ္၊ သတင္း၊ ေဆာင္းပါး၊ စာေပ၊ ဝတၳဳမ်ားကုိ တတ္နုိင္သမ်ွ မ်ားမ်ားေရးသားေပးၾကေစလုိပါတယ္။