ရွင္… ကၽြန္မလား။ စာေရးဆရာမပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဆရာမေလးလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ နာမည္လား။ မေနာျဖဴေလးပါတဲ့။ မၾကားဖူးပါဘူး ဟုတ္လား။ သိပ္လည္း စဥ္းစားမေနပါနဲ႔။ အဲ အထင္လည္း ႀကီးမေနနဲ႔ဦးေနာ္။ ကၽြန္မက မေတာက္တေခါက္ ဟုိအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းကို စိတ္ထဲရွိသလို ခ်ေရးတာပါ။ အင္းေလ ရွင္တုိ႔ မဖတ္ဖူးတာ မဆန္းပါဘူး။ မဖတ္ဖူးလို႔လည္း ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ကၽြန္မေရးတဲ့ေနရာေလးက ကၽြန္မ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာတည္းမွာဆိုေတာ့ ဘယ္သိၾကမလဲေနာ့။
ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မလည္း စာေရးဆရာမလုိ႔ အရင္ထဲက သတ္မွတ္မထားခဲ့ပါဘူး။ စာေရးဆရာမ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္လည္း စာေပအေရးအသားကို ထဲထဲ၀င္၀င္ ေရးတတ္တဲ့သူမွမဟုတ္တာ။ ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ ေျပာရရင္ ၇ တန္းတက္ထဲက စာဖတ္၀ါသနာေတာ့ အေတာ္ပါလားသားရွင္။
ေၾသာ္… ဟုတ္ကဲ့။ ခုလို ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ေရးတတ္ပံုေလး ေျပာျပရမွာလား။ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။ ဒီေလာက္ေတာ့ ေျပာျပရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီလိုရွင့္ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းထဲက စာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္။ ၇ တန္းတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းေတာင္ သယ္သြားၿပီး စာသင္ခ်ိန္မွာ ခိုးဖတ္တာရွင့္။ ဒီလို ခဏခဏ ခိုးဖတ္တာ မ်ားလာေတာ့ စာသင္တဲ့ ဆရာမက တစ္ရက္ေတာ့ မိသြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေျပာရတာေပါ့။ ဆရာမ ဖတ္ဖို႔ သမီး ယူလာတာလို႔။ ဟဲ ဟဲ မေနာပဲ ဘယ္ရမလဲ ဒီလို ေျပာလုိက္ေတာ့ ဆရာမက စာအုပ္ယူသြားတာေပါ့။ ကိုယ့္စကားနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ့လည္း လိုက္ေတာင္းရအခက္ ဘယ္လိုဥာဏ္ကူရမလဲ စဥ္းစားၿပီး ဆရာမကို ထပ္ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ဆရာမ ဖတ္ၿပီးရင္ ျပန္ေပးပါ။ သမီး ငွားလာတာဆိုေတာ့ ျပန္အပ္ရမွာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အတန္းလႊတ္ရင္ လာယူလို႔ ေျပာလိုက္မွ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီထဲက စာေပ၀ါသနာပါလာခဲ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ စာေပပိုးက ဘယ္အခ်ိန္မွာ တစ္စခန္းထျပန္သလဲဆိုေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြမွာ ေခြးေျခပုေလးနဲ႔ သြား သြားထုိင္ၿပီး ဖတ္က်င့္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ စာအုပ္သြားငွားမယ္ေျပာလိုက္ရင္ ထိုင္ဖတ္တာမ်ားလို႔ အိမ္က လိုက္လိုက္ၿပီး ျပန္ေခၚယူရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ စာအုပ္အငွားဆုိင္မွာေတာင္ ဖတ္ဖို႔ စာအုပ္မရွိသေလာက္ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ေနာက္စာအုပ္အငွားဆုိင္တစ္ဆိုင္ ေျပာင္းငွားျပန္ေရာ။ အသစ္ထြက္ဖတ္၊ အေဟာင္းေတြဖတ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ဆိုင္လည္း ဖတ္စရာက အရင္အတိုင္းျဖစ္လာျပန္ေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရပ္ကြက္လံုး အငွားဆိုင္ကုန္ေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ထဲရွိ အငွားဆိုင္ေတြကို စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ပတ္ငွားျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္သာ ဖတ္တာပါရွင္။ တစ္ခါဖူးမွ ကႀကီးေရကေတာင္ ခ်မေရးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေနာက္တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဦးခ်စ္တို႔၊ ကန္ေဘာင္တို႔ဆိုတာ ကိုယ့္ေျခရာေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ကံ့ေကာ္ေတာအေၾကာင္းေလး ဘာေလး ခံစားရင္း ကဗ်ာစပ္တတ္လာတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိဘဲ ေတာေရာက္လိုက္ ေတာင္ေရာက္လိုက္နဲ႔ စာတိုေပစေလးေတြ ေရးၾကည့္တတ္လာတယ္။ ကဗ်ာဆိုတာ ကာရန္ နေဘနဲ႔ ေလးလံုးစပ္၊ ငါးလံုးစပ္ဆိုလား ေရွးလူႀကီးသူမေတြ ေျပာတာသာ ၾကားဖူးတယ္ ဘာကို ဘယ္လိုေခၚမွန္၊ ေရးရမွန္း မသိေပါင္။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းမွာ ဖရယ္ရွာ၀ဲကမ္းတို႔၊ ပဲြေတြလုပ္လာရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုၿပီး လုပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကို အတင္းထိုးေရာင္းဖူးတယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။ ေရးရေအာင္လည္း နပင္းကိုးကန္း သိနားလည္တာမွမဟုတ္တာ။
ဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲဆို တကၠသိုလ္စာေမးပဲြေျဖေနခ်ိန္အတြင္းမွာေတာင္ စာက်က္ခိုင္းတာကို စာအုပ္ဆိုင္က စာအုပ္ငွားၿပီး ခိုးဖတ္တာ လူႀကီးေတြ စာက်က္မက်က္လာၾကည့္ရင္ ေက်ာင္းစာအုပ္နဲ႔ ထပ္ၿပီး ခိုးဖတ္ခဲ့တာေပါ့။ တစ္နည္း နာမည္ေပးရရင္ေတာ့ စာဖတ္သူခိုးေပါ့ရွင္။ ဒီလိုေခၚလို႔ ကၽြန္မ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ စာမဖတ္ရရင္ကို မေနႏုိင္တာရွင္။ ခုေနာက္ပိုင္း မ်က္မွန္တပ္လာေတာ့ အိမ္က လူႀကီးေတြက ညပိုင္းကို စာမၾကည့္ေစခ်င္၊ကြန္ပ်ဴတာမကိုင္ေစခ်င္ဘူး။ ဒီလိုေပမယ့္ စာကေတာ့ ဖတ္ျမဲဖတ္တာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ဟိုမေရာက္းီမေရာက္ ဘ၀ေလးတစ္ခု ပိုင္ဆုိင္လာခဲ့တာကေတာ့ အင္တာနက္ႀကီးေပၚလာၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဒိုင္ယာရီ စတင္ဖန္တီးလာခဲ့ခ်ိန္ပါပဲ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာ ဘာေရးရမွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ အင္တာနက္အသံုးျပဳေဖာ္ေတြက စိတ္ထဲရွိတာခ်ေရးၾကည့္ပါလား ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္မ စာေပရူးတစ္ေယာက္ကို စာေပေထာင္ထဲ တြန္းပို႔ခဲ့ၾကတာေပါ့။ စာေပေထာင္က နယ္ပယ္က အေတာ္က်ယ္သား။ ကိုယ့္ဘာသာေရး၊ ကိုယ့္ဘာသာ တည္းျဖတ္၊ ကိုယ့္ဘာသာျပန္ဖတ္နဲ႔ အေတာ္သံေယာဇဥ္ တြယ္လာခဲ့တာ။ တစ္ခါတေလ အိပ္ရမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ဘူး။ လူအခ်င္းခ်င္းရဲ႕ သံေယာဇဥ္မေျပာနဲ႔။ စၿပီး ေပါက္ကရေရးတတ္ထဲက စာေပသံေယာဇဥ္ဆိုတာ ေရကို ဓားနဲ႔ျဖတ္လို႔ ျပတ္ခ်င္ျပတ္သြားမယ္။ စာေပသံေယာဇဥ္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ထုထည္ခုိင္မာေတာင့္တင္းလာခဲ့တာ ခုေတာ့ အားလံုးျမင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ပို႔ၾကည့္ပါလား ေျပာလာေတာ့ မပို႔ပါဘူး။ ေရးတတ္တာလည္း မဟုတ္ ၿပီးေတာ့ နာမည္ရွိသူလည္း မဟုတ္။ ပို႔ၿပီးမွ ပယ္တာေတြ မေရြးတာေတြ လုပ္လာရင္ ကိုယ္ပဲ စိတ္ထဲက မေကာင္းျဖစ္မွာ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ့္ ဘာမွမေျပာတဲ့ ေနရာမွာဘဲ အသားက်စြာနဲ႔ စာေပနယ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ရင္း လက္ခံသူရွိေနသေရြ႕ စာေပရူးဘ၀ေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ပါရေစလို႔ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္ေနမိပါေတာ့တယ္ရွင္။
ဘ၀က ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္
တပ္မက္လြန္းတဲ့ ဘ၀ကို
ရင္ခုန္ရူးသြပ္ရင္း
ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတဲ့ စာေပနယ္ႀကီး
အျမဲတည္တံ့ေစဖို႔
ဆုေတာင္းေနမိပါတကား....
စာေပရူးေလး မေနာျဖဴ
၆၊ ၇၊ ၂၀၁၂
ည ၁၁း ၀၅ မိနစ္ ခံစားေရးမွတ္သည္။
No comments:
Post a Comment