ျမန္မာျပည္ႀကီး မေျပာင္းလဲေသးပါ

ကမာၻမွာ ဖြံ႔ျဖိဳးမွဳ ေနာက္က်ေနသည့္၊ စက္မွဳမထြန္းကားသည့္၊ ဆင္းရဲမွဳ မပေပ်ာက္ေသးသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားမွာ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈ ျဖစ္လာရန္ ႏုိင္ငံတကာ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈေအဂ်င္စီမ်ားမွာ လုပ္ကုိင္ေနသည့္ ပညာရွင္မ်ားသည္ နည္းလမ္း အမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ရွာေဖြခဲ့သည္။  ကမာၻ႕ဘဏ္တုိ႔လုိ ႏုိင္ငံတကာ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈ အကူအညီေတြကုိ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံမ်ားသုိ႔ ေပးအပ္ေနသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ ဖြ႔ံျဖိဳးမွဳ အကူအညီေပးသည့္ ပုံစံမ်ား (Development Aid Models) ေျပာင္းလဲလာသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ စစ္ျပီးကာလမွာ ၄င္းတုိ႔ေပးသည့္ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈ အကူအညီ အမ်ားစုသည္ စက္ရုံ အလုပ္ရုံမ်ား၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကဲ့သုိ႔ေသာ အေျခခံအေဆာက္အအုံမ်ား တည္ေဆာက္ရန္ အတြက္ ေပးသည့္ အကူအညီမ်ားျဖစ္သည္။ ဖြံ႔ျဖိဳးမွဳဆုိင္ရာ ပညာရွင္မ်ားက သုံးသတ္သည္မွာ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ျပီး လြတ္လပ္ေရး ရရွိသြားသည့္ အာဖရိကတုိက္ႏွင့္ အာရွရွိႏုိင္ငံမ်ားတြင္ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈေနာက္က်ေနရျခင္းမွာ ကုန္ထုတ္စြမ္းအား (productivity) ကုိ တုိးတက္ေစသည့္ အရင္းအႏွီးမ်ား မျပဳလုပ္ႏုိင္ေသာေႀကာင့္ျဖစ္သည္။

 

  ယခုေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေနသည့္ၾကားကာလအတြင္း ယခုခ်ိန္တိုင္ ေျပာင္းလဲမႈ ေတြ မေတြ႕ရွိရေသးပါ။ ဘာေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ေႏွးေကြးေနသလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လို႔ ေနေပ သည္။ လူတစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး မတိုးတာေၾကာင့္လို႔ ထင္ျမင္မိပါသည္။ လူတိုင္း လူတိုင္းသည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏွင့္ ေျပာင္းလဲမႈကို လိုခ်င္တဲ့ဆႏၵမ်ားသာ ျပင္းျပေနေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ေတြ ကမူ ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် လိုက္လံေျပာင္းလဲရန္ စိတ္ကူးမရွိၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။ မည္သူမဆို ကိုယ္ဘာမွားေနသလဲဆုိတာ စဥ္းစားစိတ္ကူးမၾကည့္ၾကပဲ ဘယ္သူက ဘယ္ေနရာမွာ မွားယြင္းေနသလဲ ဆိုတာမ်ဳိးသာ လိုက္လံ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ေနေပေတာ့သည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္မ်က္ေခ်း ကိုယ္မျမင္ပဲ သူမ်ားမ်က္ေခ်းလုိက္ၾကည့္ေနၾကသူမ်ား မ်ားျပားေနေပသည္။ ဒီလို ဘာေၾကာင့္ ေျပာရသလဲဆိုရင္ျဖင့္ ျပီးခဲ့တဲ့ သၾကၤန္တြင္းကာလ အညာေဒသဘက္သို႔ ဘုရားဖူးထြက္စဥ္မွာ ျမင္ေတြ႕ရတာေတြကေတာ့ အလြန္တရာမွ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာေတြပါပဲ။ ေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ပဲ လုပ္ေနလို႔ ေျပာင္းလဲမလာပါဘူး။ ေတာရြာေတြ၊ ၿမိဳ႕နဲ႔ေ၀းၿပီး အေတြးအေခၚမဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ ေဒသေတြပါ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုလာပါသည္။  ဘယ္ေနရာမွ မၾကည့္ပါနဲ႔ဦး တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ဘုရားပဲြေတာ္ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲ က်င္းပၿပီး ျမန္မာျပည္အႏွံ႕အျပားမွ ဘုရားဖူးဧည့္သည္မ်ားအျပင္ ႏိုင္ငံတကာမွ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားပါ တိုးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားလွသည့္ ေရႊစက္ေတာ္ဘုရားပဲြေတာ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရႊစက္ေတာ္ရာ အထက္စက္ေတာ္ရာ အတက္ေစာင္းတန္းမ်ားတြင္ လူႀကီး၊ လူငယ္ မေရြး ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနေသာ လူအမ်ားအျပားကို တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ပိုမို တိုးတက္မ်ားျပားလာတာကို ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အထင္အျမင္ ေသးစရာအျဖစ္ မေျပာနဲ႔ ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ေျခ၊ လက္ အေကာင္း ကိုယ္ခႏၶာ မခၽြတ္ယြင္းပဲ အသက္ငယ္ငယ္ ပိုက္ဆံေတာင္းေနၾကေသာသူမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္လည္း ပ်က္မိသလို ဘယ္လို အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနၾကသလဲ၊ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားျပားေနသလဲ လြယ္လြယ္ရ၊ လြယ္လြယ္သံုး၊ အမ်ားသူငွါ အလွဴဒါနကို ဒီလိုမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ အလြဲသံုးစားမလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ျမင္မိပါသည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ က်ဳိက္ထီးရိုးသြားတုန္းကပဲ လမ္းျပင္ေနေသာသူမ်ားနဲ႔ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ေတာင္းရမ္းတာ ျမင္ဖူးခဲ့ပါသည္။ ယခုေတာ့ ဒီဘုရားပဲြေတာ္မွာ ဒီလိုမ်ဳိးပံုစံေတြနဲ႔ ျမင္မိေတာ့ ဘုရားဖူး ဧည့္သည္မ်ားကို စိတ္ကသိကေအာင့္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး ဒီလိုမ်ဳိးကို ဘုရားမွာ တာ၀န္ရွိသူမ်ား ထားရွိေနသလားဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လို႔ေနပါသည္။ စပ္စပ္စုစုေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီလို ေတာင္းစားေန သူမ်ားသည္လည္း အခြန္ေဆာင္ရသည္လို႔ သိရွိရပါသည္။ အလြန္တရာ အံ့ၾသေပစြ။

ေနာက္ ေရႊစက္ေတာ္ ညနက္ပိုင္း မန္းေခ်ာင္းထဲတြင္ ေရငုပ္ ငါးရွာ၊ ဖားရွာမ်ားလည္း တစ္ေန႔ကို ၁၅၀၀ အခြန္ေဆာင္ရသည္လို႔ သိရွိရပါသည္။ တည္းခိုေဆာင္စရိတ္မ်ားသည္လည္း ပဲြေတာ္အတြင္း ေစ်းႏႈန္းမ်ားကို တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ မတူပဲ ေစ်းႏႈန္းမ်ား ျမင့္တက္စြာ ငွားရမ္းေနထိုင္ခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္ အညာေဒသ တစ္၀ိုက္ လမ္းမ်ားတြင္လည္း ရြာတစ္ရြာေရာက္တိုင္း အမွန္တကယ္ အလွဴခံမ်ားအျပင္ အုပ္စုဖဲြ႕ၿပီး ဖလားတစ္လံုးနဲ႔ လူႀကီးမပါ ဘာအတြက္ ညာအတြက္ မေျပာပဲ အလွဴခံၾကသူမ်ားလည္း ရြာတိုင္းနည္းပါး လိုလိုပင္ ျဖစ္လို႔ေနပါသည္။ တခ်ဳိ႕အလွဴခံ မ်ားသည္ ဘာအတြက္အလွဴခံတာလုိ႔ ေျပာဆိုၾကသည့္အျပင္ အလွဴခံ မ႑ပ္ေရာက္တိုင္း ေဒသအစားအစာမ်ားကို ေကၽြးေမြးေနၾကသည္မွာလည္း အညာေဒသရဲ႕ ခ်စ္စရာဓေလ့တစ္ခုအျဖစ္ သိမွတ္ခဲ့ရပါသည္။ အလွဴအတန္းအတြက္ မ်ားမ်ားလွဴႏုိင္ေအာင္လည္း ဘုရားမွာ လွဴၿပီး ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေၾကြလဲလွယ္ေနၾကသူမ်ားလည္း ေနရာတိုင္းပင္ ေတြ႕ရွိခဲ့ရ ပါသည္။ တစ္ေထာင္ကို ကိုးရာမ်ဳိးနဲ႔ လဲလွယ္ခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္မသည္လည္း လဲလိုက္ လွဴလိုက္နဲ႔ အလွဴအတြက္ ႏွံစပ္ေအာင္ အေတာ္ခရီးေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ဒီေနာက္ ပုဂံ- ေညာင္ဦးဘက္သို႔ ခရီးဆက္ ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ အညာေဒသ၏ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း သိပ္ၿပီး မေတြ႕ရွိရသေလာက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သၾကၤန္ကာလခရီးသြားေသာအခါ ေရပက္ခံကားမ်ားျဖင့္ ထိပ္တိုက္ ေတြ႕ရွိပါသည္။ ေရပက္ခံကားမဟုတ္ပဲ ဘုရားဖူးကားျဖစ္ေၾကာင္း ေရေလာင္းတာ ေတာ္ရံုပဲ ေလာင္းသင့္ေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ ေဒသခံ လူငယ္မ်ားသည္ ရိုက္မယ္ ႏွက္မယ္ပံုစံမ်ဳိးမ်ား အသြင္ကို ေတြ႕ရွိရသည့္အခါ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီး ထက္ေတာင္ အလြန္ဆုိး၀ါးေနပါသလားလို႔ ထင္မိပါသည္။

ေရွးတုန္းကေတာ့ ဒီလိုေဒသမ်ားတြင္ အခက္အခဲျဖစ္သူမ်ားကို အလြန္တရာ ကူညီ တတ္သည့္ ျမန္မာ့ဓေလ့ စရိုက္မ်ားဘယ္ေတြမ်ား ေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္။ ေရွးဘုရင္မ်ားလက္ထက္ကေတာ့ ပုဂံေဒသတြင္ ကၽြန္ရြာမ်ား ရွိသည္လို႔ သိမွတ္ခဲ့ရေပမယ့္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနေသာသူမ်ားကို ပုဂံဘုရားမ်ားတြင္ သိပ္မေတြ႕ရွိခဲ့ရပါ။ လမ္းမ်ားတြင္ ကေလးမ်ား အုပ္စုဖဲြ႕ၿပီး လာသမွ် ခရီးသြားကားမ်ားေနာက္ ေျပးလိုက္ေနသည္မွာလည္း အလြန္တရာ အသက္အႏၱရာယ္ႀကီးလွပါသည္။ မိဘမ်ားက မဟန္႔တားပဲ သူတို႔၀မ္းစာ သူတို႔ ရွာစားေနၾကတာလို႔မ်ား ေတြးထင္ထားၾကသလားဆိုတာ မသိႏုိင္ေပ။ ဒီလို ခရီးသြားရာသီမ်ဳိးမွာ ႏုိင္ငံတစ္ကာက ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အထင္ကရ ေနရာမ်ားကို လာေရာက္လွည့္ပတ္တဲ့အခါ ႏိုင္ငံရဲ႕ က်က္သေရ ယုတ္ေလ်ာ့ေစတဲ့ အျပဳအမူမ်ားကို အျမန္ေျပာင္းလဲသင့္ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းႏွင့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ႏိုင္ငံနဲ႔အ၀ွမ္း တစ္ေျပးညီ ေျပာင္းလဲသင့္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျမင္ေတြ႕သိမွတ္ခဲ့သမွ်ကို ေရးသားတင္ျပလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

မေနာျဖဴေလး

၇.၅.၂၀၁၃