တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရား

တာ၀န္ဆိုသည္မွာ မိမိအား အထက္မွေပးအပ္ေသာ တာ၀န္ကို ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ဆိုလိုၿပီး ၀တၱရားဆိုသည္မွာေတာ့ က်င့္၀တ္လိုပါပဲ။ ေစာင့္ထိန္းသိတတ္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၍ အေျခခံက်ၿပီး ပိုမို အေရးပါလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မတို႔မွာ တန္ဖိုးထားရမည့္အရာ၊ သစၥာေစာင့္သိရမည့္အရာ၊ တာ၀န္ယူရမည့္ အရာေတြက တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္ခုဆိုလွ်င္ အေၾကာင္း မဟုတ္လွပါ။ ကိုယ့္သတၱိ၊ ကိုယ့္စြမ္းအားအေလ်ာက္ လုပ္ၾက ကိုင္ၾကရံုသာ ရွိပါသည္။  ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ တစ္ခါတစ္ရံ၌ တန္ဖိုးေတြ၊ သစၥာေတြ ျပဌာန္းခ်က္ေတြက ေထြးေရာယွက္တင္ ရွိလာတတ္ပါသည္။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားေသာ ကိုယ့္တာ၀န္ဟု ယူဆေသာ အရာမ်ားႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ဆန္႔က်င္ၿငိစြန္းေနတာမ်ဳိးလည္း ၾကံဳရတတ္ပါသည္။ အဲသည့္အခ်ိန္အခါမွာ ေရြးခ်ယ္ရ၊ ဆံုးျဖတ္ရ အလြန္ခက္လွသည့္ အေနအထားေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ေရြးခ်ယ္မႈမ်ား ျဖစ္လာတတ္ပါသည္။ သာဓက ေျပာရလွ်င္ အမ်ားသိၾကသည့္ အရာေလးကိုပဲ ေျပာျပရေပဦးေတာ့မည္။

          ျမန္မာရာဇ၀င္ထဲက သူရဲေကာင္း ငခင္ညိဳအေၾကာင္းေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္အခါက ျမန္မာ့သမိုင္း ဖတ္စာထဲတြင္ သင္ရေသာအခါ ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာ၏ ကၽြန္ယုံေတာ္ ငခင္ညိဳအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့ရ ပါသည္။ အဲသည့္အခ်ိန္တုန္းက ေခါင္းထဲတြင္ မရွင္းခဲ့တာကို ယခုခ်ိန္တိုင္ အမွတ္ရေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါ ငခင္ညိဳ၏လုပ္ရပ္က ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အေတာ္မ်က္စိလည္ေစေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္ခဲ့ပါသည္။  ငခင္ညိဳသည္ ဘယ္သို႔ေသာသူဟူ၍ ကၽြန္မတို႔အား သင္ၾကား မွတ္သားခဲ့ရပါသလဲ။ သမိုင္းစာအုပ္ထဲ (မွန္နန္းရာဇ၀င္) ျပန္ၾကည့္သည့္အခါ ငခင္ညိဳကို “ေက်းဇူးသိတတ္ ေသာ သူရဲေကာင္း”ဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရွိခဲ့ရပါသည္။ ၎ေဖာ္ျပခ်က္ကို အနည္းငယ္ခ်ဳပ္၍ ေျပာရလွ်င္….

          ပင္လယ္ၿမိဳ႕စား ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာက စစ္ကိုင္းမင္း အသင္ခယာေစာယြမ္းကို လုပ္ၾကံရန္အတြက္ သူ႔လူတစ္ဦးျဖစ္သူ ကၽြန္ယုံေတာ္ ငခင္ညိဳအား ေစလႊတ္လိုက္ေလသည္။ ငခင္ညိဳသည္ စစ္ကိုင္းတြင္ ပုန္းေအာင္းေခ်ာင္းေျမာင္းရင္း အခြင့္မသာသျဖင့္ သံုးရက္မွ် ၾကာျမင့္ခဲ့ေလသည္။ သံုးရက္လံုး အစာေရစာ ငတ္ျပတ္ခဲ့သည္။ အခြင့္သာ၍ နန္းတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သည့္အခါ စစ္ကိုင္းမင္း နတ္တင္ထားေသာ ပဲြေတာ္ ထမင္းအုပ္ကို အရင္ေတြ႕သည္။ သံုးရက္ၾကာမွ် အစာမစားရေသးသျဖင့္ ထမင္းကို အရင္၀ေအာင္ ယူစားၿပီးေနာက္ အိမ္ေဆာင္သို႔၀င္၍ ဘုရင့္အား ဓားႏွင့္ ခုတ္မည္ျပဳသည့္အခါ ခ်ီတုံခ်တံုျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ထမင္းကို ခုဘဲ စားခဲ့သည္။ ယခု သူ႔ကိုသတ္မည္ဆိုလွ်င္ ထမင္းရွင္ကို သတ္သည့္အမႈအတြက္ တမလြန္၌ အျပစ္ႀကီးစြာ ခံရေတာ့မည္ဟု ေတြးေတာထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ေလသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း သူ၏ သခင္ ငါးစီးရွင္ေက်ာ္စြာ ေပးအပ္လိုက္သည့္ တာ၀န္ကလည္း ရွိေနသည္။ စစ္ကိုင္းမင္း၏ ေခါင္းရင္းတြင္ ဓားအိမ္ကို ခၽြတ္လိုက္စြပ္လိုက္ လုပ္ေနမိၿပီးေနာက္ စစ္ကိုင္းမင္းကို သတ္ႏုိင္သည့္ အေနအထားထိေရာက္ရွိေၾကာင္း အေထာက္အထားအျဖစ္ စစ္ကိုင္းမင္း၏ ပတၱျမားဓားကို ယူၿပီး ျပန္ခဲ့ေလသည္။

          ပင္လယ္သို႔ ျပန္ေရာက္၍ သူ၏ သခင္အား ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုတင္ေလွ်ာက္ၿပီးသကာလ ပတၱျမား ေက်ာက္စီဓားကို ဆက္သသည့္အခါ ငါးစီးရွင္က ထမင္းတစ္ပဲြစားရရံုျဖင့္ ဤမွ် ေက်းဇူးသိက အစဥ္ေကၽြးေမြး ေနေသာ ငါ၏ေက်းဇူးကား ဆိုဖြယ္ရာရွိမည္မဟုတ္ဟု ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ခ်ီးက်ဴးကာ ငခင္ညိဳအား ဆုလာဘ္ ေတာ္မ်ား ခ်ီးျမႇင့္သည္ဟု ဆိုထားပါသည္။ ယခုေလာက္ဆိုရင္ျဖင့္ ဇာတ္လမ္းကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေယာင္မိမည္ဟု ယူဆမိပါသည္။ အဲသည္မွာ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရခဲ့သည္က ရွင္ဘုရင္ကေရာ သူ ခိုင္းလုိက္ သည့္ အလုပ္ကို ေမ့သြားသည္လား။ လုပ္ၾကံရန္ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ မထမ္းရြက္ပဲ ဓားတစ္လက္သာ ယူေဆာင္ၿပီး ျပန္လာသည့္ ငခင္ညိဳအား ၀တၱရားပ်က္ကြက္မႈျဖင့္ မသုတ္သင္ မစီရင္ဘူးလား။ က်န္သည့္ အမႈထမ္းေတြပါ သူ႔ပံုစံလိုက္ကာ ခုိင္းတာတျခား လုပ္တာတလဲြျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ရွင္ဘုရင္ ဘယ္လိုစခန္း သြားမည္လဲ . . . စဥ္းစားစရာမ်ားပင္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းက ေအးေအးေဆးေဆး ကိစၥၿပီးသြားခဲ့ေလ သည္။

          သည္ကေန႔ ကၽြန္မ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္သည့္အခါမွာေတာ့ . . .

          ငခင္ညိဳမွာ တန္ဖိုးထားရမည့္ အရာႏွစ္ခု သြားတိုက္ဆိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ ေနာက္ျပဌာန္း ခ်က္ႏွစ္ခု အၿပိဳင္ျဖစ္ေနတာ သြားေတြ႕ရေလသည္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ တာ၀န္ႏွင့္ ေက်းဇူး ဒါမွမဟုတ္ တာ၀န္ႏွင့္ ျပဳလုပ္သင့္ ျပဳလုပ္ထိုက္သည့္ ၀တၱရားပင္ ျဖစ္သည္။ ေပးအပ္ေသာ တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ႏွင့္ သူ႔တစ္ထူးရဲ႕ ေက်းဇူးကို သိျခင္းတည္းဟူေသာ အေျခခံကိိုယ္က်င့္သီလကို ေစာင့္ထိန္းဖို႔။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ခုလံုး လုပ္၍မရ တစ္ခုလုပ္လွ်င္ တစ္ခုပ်က္ရမည္။ အဲသည္တြင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားရမွာ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေၾကာက္လန္႔မိတ့ဲ ငခင္ညိဳက ကိုယ္က်င့္သီလကိုသာ ေရြးၿပီး တာ၀န္အပိုင္းကို ေလွ်ာ့ခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

          ဒီလို ငခင္ညိဳႏွင့္ ဆင္တူယိုးမွား အေနအထားမ်ဳိးေတြ ၾကံဳခဲ့ရသည့္ လူမ်ဳိးေတြ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေျမာက္အျမား ရွိပါလိမ့္မည္။ သူတို႔ေတြေကာ ဘာကို ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါသလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ေမးခ်င္တာေလးတစ္ခုကေတာ့ ယခုစာဖတ္သူေကာ တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရား ႏွစ္ခု တိုက္ဆိုင္လာခဲ့ရင္ျဖင့္ ဘယ္လို ပိုင္းျခား ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာမလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနမိပါေတာ့သည္။

မေနာျဖဴေလး