ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းႏွင့္ ကၽြန္မအျမင္

ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းႏွင့္ယွဥ္ျပီး ေခတ္မီတိုးတက္ေနတဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္ၾကီးလို႔ တျဖည္းျဖည္းေျပာလို႔ရလာတဲ့ အေနအထားျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္ေသာ ေခတ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္လာေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မ်က္စိေရွ႕မွာ စူပါမားကတ္ၾကီးေတြ၊ ကုန္တိုက္ၾကီးေတြ၊ ေရွာပင္းေမာေတြစတဲ့ တိုက္တာ အေဆာက္အအံုၾကီးေတြလည္း တိုးတက္မ်ားျပားလာေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ ေဟာ ေနာက္တစ္ခ်က္က ျမိဳ႕ထဲ တိုက္ေဟာင္းေတြျဖိဳ၊ တိုက္သစ္ေတြေဆာက္ ၾကိဳတင္ေလလံေစ်းေတြနဲ႔ ေရာင္းခ်၊ စီးပြားေရးသမားေတြက ေနရာေကာင္းေကာင္း သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္၀ယ္ယူ၊ ဆိုင္ခန္းေတြေဆာက္နဲ႔ ေနရာတိုင္းမွာလည္း အေရာင္းစင္တာၾကီးေတြ ျဖစ္လို႔ေနပါျပီ။ ဒါေတြပဲလားဆိုေတာ့ ဆက္ၾကည့္ပါဦး။ ရပ္ကြက္ေတြမွာဆိုရင္လည္း လူေနတိုက္ခန္းေျမညီထပ္ေတြ၊ အိမ္ေရွ႕အဖီေတြဆိုရင္လည္း စတိုးဆိုင္ေတြကေနျပီး အနည္းဆံုး စံုစီနဖာဆိုင္ကေလးေတြ အဆံုး အစီအရီေရာင္းေနၾကတာလည္း မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ပါပဲ။ ေနာက္ပလက္ေဖာင္းေတြ လမ္းၾကိဳလမ္းၾကားေတြမွာလည္း ေစ်းဆိုင္၊ ပန္းျခံကားဂိတ္ေတြမွာလည္း ေစ်းဆိုင္ေတြနဲ႔ျပည့္လို႔။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းဆိုတာ စီးပြားေရးေခတ္လို႔၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ နည္းပညာေခတ္လို႔ ေျပာေနၾကျပန္ေရာ။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ မ်က္စိမွိတ္ မေလွ်ာက္မိေစနဲ႔ တစ္ခုခုနဲ႔တိုက္မိလို႔ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ရင္ေတာင္ အဲဒါေစ်းေရာင္းတဲ့ဆိုင္ျဖစ္ေနပါေရာလား။

ဒါေတာင္ လမ္းေဘးေရာင္းတာေနာ္ တိုက္မိလို႔ျပန္ျပီး ေကာက္ေပးတာေတာင္ ေစ်းသည္က ရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးရုပ္နဲ႔ ထသတ္မလားမွတ္ရ။ အင္း
ဒါေတာင္ ေခါင္းရြက္နဲ႔ လည္ပင္းဆဲြျပီး တိုက္ၾကိဳတိုက္ၾကား၊ မီးရထား၊ သေဘၤာေပၚေတြမွာပါ ေစ်းသည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေပါမ်ားေနသလဲဆိုတာ ေျပးမၾကည့္နဲ႔ေတြးၾကည့္တာနဲ႔တင္ သိႏုိင္တယ္။
ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေခတ္နဲ႔အညီ ေရာင္းသူရွိသလို ၀ယ္သူရွိတာလည္း မဆန္းပါဘူး။ အဲ အလုပ္ရံုရွိသလို အလုပ္ရွင္ဆိုတာလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ အလုပ္ရွိရင္ အလုပ္သမားဆိုတာကေရာ ဘယ္နားထားမလဲ။ နည္းပညာေခတ္ေရာက္လာျပီလို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ အလုပ္သမားဆိုတဲ့ လူတန္းစားကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတာ ေနရာတိုင္းမွာလို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ၀ယ္သူနဲ႔ ေရာင္းသူၾကားမွာ ေပါင္းကူးေပးတာကေတာ့ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ မရွိမျဖစ္ စြမ္းအားေတြလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္ေနမလား မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကမၻာႏုိင္ငံတိုင္းမွာ အလုပ္ရွင္နဲ႔ စားသံုးသူေတြရွိေနသေရြ႕ အလုပ္သမားဆိုတာလည္း ရွိေနဦးမွာမို႔ အလုပ္သမားဥပေဒေတြ သတ္မွတ္ျပီး အလုပ္သမားေတြကို ကာကြယ္ေပးခဲ့ၾကတာ ရာစုႏွစ္ေတြပါ မနည္းေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ အဲသည္လို အကာအကြယ္ေပးေနတဲ့ၾကားမွာေတာင္ အလုပ္ရွင္ဘက္က ၀ိသမေလာဘေတြတက္ျပီး အလုပ္သမားအေပၚ ေမာက္မာအႏိုင္အက်င့္တာတို႔၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျပီး လုပ္အား၊ အခ်ိန္ ညစ္ယူတာတို႔ေနာက္ အလုပ္ကေန မလိုခ်င္တဲ့ အလုပ္သမားေတြကို တရား၀င္ထုတ္ရင္ အလုပ္သမားဥပေဒအရ သံုးလစာေပးရမွာျမင္ျပီး အလိုလိုထြက္သြားေအာင္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေအာင္၊ စတဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ တင္းၾကပ္မႈေတြ လုပ္လာတာတို႔ ျဖစ္လာၾကတာေတြ၊ အလုပ္သမားကို ခိုင္းတာနဲ႔ ေပးတာမညီမွ်တို႔ ဆူပူမႈေတြ ျဖစ္လာၾကတာ ႏုိင္ငံတကာသတင္းေတြမွာ ျမင္ေတြ႕ဖူးၾကမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ဆိုးတာကေတာ့ အလုပ္သမား အခ်င္းခ်င္း တန္းတူမဆက္ဆံပဲ ကိုယ္ၾကည္ရင္ၾကည္သလို အျမင္တည့္ရင္ တည့္သလို စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ေနရင္လည္း အေရးမယူ၊ ဒီတုိင္းပစားေပးျပီး ကိုယ္အျမင္မၾကည္လင္တဲ့သူဆို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈေတြကလည္း အလြန္မွ ေသးသိမ္ညံ့ဖ်င္းရာေရာက္တယ္ဆိုတာ မေတြးမိၾကသလို လူဖ်င္း၊ လူပိန္းေတြသာလုပ္တဲ့ အလုပ္ဆိုတာ မသိနားမလည္းၾကတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ေတြကလည္း တိုးတက္လာတဲ့ေခတ္နဲ႔အညီ ဒုနဲ႔ေဒး ေတာင္လိုရာလိုပံုလာေနၾကပါကလား။
လူသတၱ၀ါမွန္သမွ်ရဲ႕ ရုပ္ကို နာမ္က ဦးေဆာင္ေနတာဆိုျပီး ျမတ္ဘုရားေဟာၾကားထားတာျဖစ္လို႔ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြ စကားလိုပဲ စီးပြားေရးေလာကက လူမႈဆက္ဆံေရးေတြမွာလည္း အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမား သူ႔စည္းကိုယ့္စည္း ေစာင့္ထိန္းျပီး သဟဇတျဖစ္ေအာင္ မက်င့္ၾကံႏုိင္ၾကရင္ေတာ့ ျပႆနာဆိုေတာ့ ရွိေနဦးမွာ မလဲြပါဘူး။ အဲသည္လို သူ႔စည္းကိုယ့္စည္း ေစာင့္ထိန္းၾကရင္းက တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ ယုံၾကည္မႈရွိလာၾကျပီဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမား တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊
သံေယာဇဥ္ေတြ ကူးလူးဆက္ႏြယ္သြားၾကမယ္လို႔ ကၽြန္မ ျမင္မိပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကိုယ့္လုပ္ငန္းဟာ စီးပြားေရးေလာကမွာ တစ္ရွိန္ထိုး ေအာင္ျမင္ၾကီးထြားတဲ့လုပ္ငန္းျဖစ္မွာ အမွန္ပါပဲ။
ကုမၸဏီတစ္ခုရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈဟာ ယင္းကုမၸဏီ၀န္ထမ္းမ်ားရဲ႕ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းကို တက္ညီလက္ညီ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ကိုင္မႈအေပၚမွာ တည္ပါတယ္။ ၀န္ထမ္းမ်ားဖို႔ထက္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းနည္းနည္းနဲ႔ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္ရပါမယ္။
ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိမိရဲ႕၀န္ထမ္းေတြ အလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ခြန္နဲ႔အားနဲ႔ လုပ္ကိုင္ဖို႔ တြန္းအားေပးရမယ္။ သူတို႔နဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ေျပာရမယ္၊ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ ေဆြးေႏြးရမယ္။ သူတို႔ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာပါေစ။ နားေထာင္ေပးပါ။ ဒီလို နားေထာင္ျခင္းျဖင့္ လုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သင္မသိတာေတြ သိလာလိမ့္မယ္။ ဒုတိယအေရးၾကီးဆံုးအခ်က္က သူတို႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို သင္ သိေနရမယ္။ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္စြမ္းရွိေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကုမၸဏီၾကီး ေအာင္ျမင္တိုးတက္မႈရွိေနမည္မွာ ေျမၾကီးလက္ခက္မလဲြပါဘူး။

သည္ေတာ့ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမား တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ နားလည္မႈေတြနဲ႔ က်ီးဘုတ္ရိုေသ၊ ဘုတ္က်ီးရိုေသရွိေနၾကသေရြ႕။ ပဋိပကၡဆိုတာ ရွိလာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘဲ။ အလုပ္သမားေတြကလည္း ကိုယ့္အလုပ္သဖြယ္ လုပ္ငန္းတိုးတက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ အေတြးအေခၚ အသစ္ေတြနဲ႔ ၾကိဳးစား ေဆာင္ရြက္သြားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေစ်းကြက္လည္ပတ္မႈ ေခ်ာေမြ႕လာတာနဲ႔အမွ် ႀကီးပြားတိုးတက္ျခင္းဆိုတာလည္း ေနာက္က ကပ္ပါလာမွာ မလဲြဘူး ထင္ပါတယ္။ အဲသည္လို အလုပ္ရွင္နဲ႔ အလုပ္သမားတစ္သားတည္း ျဖစ္လာၾကတာနဲ႔အတူ စားသုံးသူေတြအေနနဲ႔ကလည္း အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕လာၾကမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေလာကပါလတရားေတြ ျပန္႔ႏွံ႔ျပီး ေစ်းကြက္ပန္းခင္းၾကီး အစဥ္ထာ၀ရ ရွင္သန္လွပေနမွာကေတာ့ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ၾကီးလို႔
ေျပာစရာမလိုေလာက္ေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္မ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
(မွတ္ခ်က္။ ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ျမင္ၾကည့္ျခင္း။)